Γιάννης Σπανός: Έσβησε ο πατέρας του Νέου Κύματος κι εμείς θυμόμαστε τις κουβέντες του
Γιάννης Σπανός: Έσβησε ο πατέρας του Νέου Κύματος κι εμείς θυμόμαστε τις κουβέντες του
Βρείτε μας
Σε
ηλικία 85 ετών έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, Γιάννης
Σπανός, βυθίζοντας στη θλίψη το ελληνικό πεντάγραμμο. To Sputnik θυμάται
και ξεχωρίζει κάποιες εξομολογήσεις του.
Η δεκαετία του ’60, μια ανέμελη εποχή
«Ολοι ήμασταν μικροί, μαζί με τα παιδιά του νέου κύματος, την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη… Επειτα δούλεψα με τα θηρία όπως ήταν ο Κόκκοτας, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Βίκυ Μοσχολιού. Ηταν σαν να ζούσα ένα μεγαλείο εκείνα τα χρόνια στην Columbia, εκεί έγινε η επαφή μου με το λαϊκό τραγούδι με καλλιτέχνες που άκουγαν σαν μαθητές».Εργάστηκε επί 15 χρόνια στη Γαλλία
«Στο Παρίσι έμαθα πόσο μεγάλο όπλο είναι η απλότητα. Η απλότητα κρύβει δύναμη, ενώ η μεγαλομανία, αδυναμία. Στη Γαλλία ήμασταν όλοι πολύ κοντά.Εντάξει, η Μπαρντό ήταν απλησίαστη. Όμως, όλα τα χρόνια που έμεινα εκεί, συνοδεύοντας τους τραγουδιστές με ένα πιάνο και μελοποιώντας Γάλλους ποιητές, όλοι οι καλλιτέχνες ήταν αχώριστη παρέα. Περνούσαμε ωραία γιατί δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Ο καθένας είχε τη δική του προσωπικότητα κι εγώ συνόδευσα πολλούς πριν αρχίσω να γράφω δικά μου τραγούδια. Τους ταίριαζα, γι’ αυτό και με “υιοθέτησαν”. Περνούσα καλά γιατί δεν υπήρχαν ζηλοτυπίες».Για την περίοδο της κρίσης στη χώρα μας
«Στα χειρότερα οι Έλληνες επιστρατεύουν το χιούμορ. Όλοι ταλαιπωρούμαστε, αλλά δεν χρειάζεται να το ρίξουμε στο μοιρολόι. Φταίμε που φτάσαμε εδώ. Ωστόσο, μετά τον πάτο έρχεται η άνοδος».*Αποσπάσματα από συνέντευξή του στην Καθημερινή, το 2017
Έτυχε μεγάλης αποδοχής και αγάπης από τους ακροατές του
«Υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν με τραγούδια μου. Το μόνο που έχει αξία για μένα είναι ν' ακούω κόσμο να σφυρίζει μελωδίες μου και να ψιθυρίζει τους στίχους. Άσχετο με το αν εγώ μπορεί να προτιμώ κάποια τραγούδια μου που δεν πέρασαν στον πολύ κόσμο. Στηρίζομαι πολύ στην αποδοχή του κοινού».Μνήμες δικτατορίας
«Η δικτατορία σταμάτησε τα πάντα, η Lyra υπολειτουργούσε. Θυμάμαι ότι τη βραδιά με τα τανκς παίζαμε στα Ταβάνια με Πάριο και Πουλόπουλο, μια σπουδαία μπουάτ, και τελικά ακυρώθηκε η παράσταση. Το συμβόλαιό μου με τη Lyra έληγε το '69 κι εκεί με ζήτησε ο Λαμπρόπουλος. Μου έδωσε το δικαίωμα να πάρω όποιον τραγουδιστή ήθελα! Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα τους δίπλα μου πολλοί σπουδαίοι τραγουδιστές, σαν τον Πουλόπουλο, που εγώ τον έβγαλα και μετά τον πήρε ο Πλέσσας κι έγινε σταρ, μπορούσα πλέον να δουλέψω με Μπιθικώτση, Κόκοτα, Μοσχολιού! Άλλο «θέμα» για μένα, τεράστιο! Σημειωτέον, ποτέ δεν άκουγα τα προηγούμενα τραγούδια μου, δεν ήθελα να βαυκαλίζομαι. Αντίθετα, το έβαζα στα πόδια. Γι' αυτό και μετά τα δικά μου συνήθιζα να πηγαίνω στα υπόγεια κουτούκια και ν' ακούω τη Γιώτα Γιάννα και τη Φωτεινή Μαυράκη, τους αυθεντικούς αντεργκράουντ καλλιτέχνες. Όλοι αυτοί με ενδιέφεραν, είχαν πράγματα ενδιαφέροντα να πουν μες στο σκοτάδι τους και τελικά από αντεργκράουντ ήταν οι πιο... υπεργκράουντ (γέλια). Παράλληλα, έγραφα μουσική για τον κινηματογράφο. Συνεργάστηκα με τον Ασημακόπουλο, που μου ζητούσε 12 τραγούδια για κάθε ταινία του και πάνω σ' αυτά έχτιζε το σενάριο. Στο «Νυφοπάζαρο» τραγούδησαν η Μαρίζα Κωχ και η Ελένη Ανουσάκη, στις «Όμορφες Μέρες» ο Δάκης και άλλοι».Για τον έρωτα και τη μοναξιά του
«Ερωτικά, ήταν αδύνατο να συνυπάρξω με άλλον άνθρωπο. Δεν μπορούσα να παίζω πιάνο, να φτιάχνω μουσική και να τ' ακούει από το δίπλα δωμάτιο ένα άλλο άτομο. Βίωσα συνειδητά τη μοναξιά μου επ' αυτού. Βγαίνοντας, όμως, είχα μαζί μου όλο τον κόσμο, και μέχρι το πρωί μάλιστα».Για τα τραγούδια που αγάπησε περισσότερο
«Εκτός από το «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο», κανένα άλλο τραγούδι μου δεν έκανε κατευθείαν επιτυχία. Κι αν ο κόσμος αγάπησε το «Βροχή και σήμερα», τη «Μαρκίζα», το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» ή την «Οδό Αριστοτέλους», εμένα, αν με ρωτήσεις, το πιο προσωπικό μου τραγούδι είναι οι «Τυχαίες Συναντήσεις» με την Τάνια Τσανακλίδου, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Γι' αυτό και η δική μας συνάντηση δεν ήταν τυχαία».*Αποσπάσματα από συνέντευξή του στη Lifo, το 2016
Αεικίνητος καλλιτεχνικά
«Είμαι ένας λογικός τρελός! Δεν είμαι παράλογος, αλλά κουβαλάω μια τρέλα. Δε μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, δεν υπερηφανεύομαι γιατί πάντα υπάρχουν καλύτεροι από μας, αλλά μπαίνω πάντα σε κάτι καινούριο, όλο πάντα κάτι νέο ξεκινάει».Για το τρίπτυχο «ερμηνευτής, στιχουργός & συνθέτης»
«Πρέπει να γίνει η μαγική συνάντηση των τριών. Ερμηνευτής, στιχουργός & συνθέτης. Μου έχει τύχει αρκετές φορές, αλλά όχι πάντα. Τώρα, υπάρχει κάτι άλλο. Λένε πως στο σημερινό τραγούδι, σημασία έχει τι λέει το τραγούδι. Δηλαδή, το σλόγκαν. Γι’ αυτό δεν υπάρχει μουσική. Εγώ λέω, ένα τραγούδι που δε μπορείς να το σφυρίξεις στο δρόμο, δεν υπάρχει».Δεν άκουγε μουσική στο σπίτι του
«Σπίτι μου ποτέ. Βλέπω θρίλερ, άλλα πράγματα, όμως μουσική δεν ακούω γιατί μου σφηνώνει στο μυαλό και δε θέλω. Αν ήταν να ακούσω, πάντως, σίγουρα θα ήταν άλλων και όχι δικά μου. Ακούω όταν πηγαίνω σε μαγαζιά, τραγούδια άλλων όπως ο Μούτσης κτλ, και χειροκροτώ γιατί μου αρέσουν. Καμιά φορά, για να γελάσεις, πιάνω τον εαυτό μου να χειροκροτεί στην εισαγωγή και ξαφνικά διαπιστώνω ότι παίζουν δικό μου τραγούδι, οπότε κρύβομαι μη νομίζουν ότι χειροκροτώ τον εαυτό μου»! (γέλια)*Αποσπάσματα από συνέντευξή του στο Ogdoo, το 2014
Ήθελε να περνά απαρατήρητος
«Θέλω να υπάρχω μέσα από τα τραγούδια μου και όχι ως δημόσιο πρόσωπο. Ποτέ δεν θέλησα να με αναγνωρίζουν στο δρόμο. Θέλω να υπάρχουν τα τραγούδια μου και εγώ να περνώ απαρατήρητος».*Απόσπασμα από συνέντευξή του στο In, το 2016
Για την τεχνολογία στην Τέχνη
«Σήμερα, λόγω της τεχνολογίας, τα τραγούδια είναι παρόμοια μεταξύ τους. Το ένα διαδέχεται το άλλο. Δεν μπορώ να ακούω τις κατασκευές. Και συνήθως ακούμε μόνο κατασκευές… Ολοι έχουν ένα μικρό στούντιο και σκαρώνουν τραγούδια. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Pink Floyd με την τεχνολογία έγραψαν μοναδικά πράγματα. Οταν τους πρωτάκουσα, έπαθα την πλάκα μου. Το θέμα είναι να γεμίσει ένα τραγούδι την ψυχή σου πραγματικά και όχι με εφέ».*Απόσπασμα από συνέντευξή του στο Βήμα, το 2012
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου