Νιώθω μια (αν-)ησυχία
Ησύχασα! Δόξα τω θεώ του Ανθιμου και του Αδώνιδος! Αναστάντες από του μαύρου, καθώς προείπαν (λυσσάξανε, όχι μόνο «είπαν»...), έδωκεν αυτοίς την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος! Μέγα, δεν λες τίποτα.
Ελεήμονες όσοι νομιμοποίησαν την ανομία. Μακάριοι οι λοιποί, πάμφτωχοι τω χρήματι και απωθούντες (εντελώς συνειδητά) το πνεύμα.
«Αγαπητοί εν χρυσώ αδερφοί, νενικήκαμεν»: αυτή η φράση ακούστηκε μέσα από τα σπλάχνα της διαπλοκής και ο νους ευφράνθη, η αγωνία κατεβαραθρώθη, αι ψυχαί των καναλαρχών και των παρατρεχάμενών τους (ουκ ολίγων) ηρέμησαν.
Η καθαρεύουσα είναι σχεδόν επιβεβλημένη κατά την περιγραφή θεμάτων που άπτονται μιας ανώτατης αρχής που, όσο να το πεις, η καθαρεύουσα της ταιριάζει. Ισως, όπως όλα έδειξαν, και η καθαρευουσιάνικη νοοτροπία.
Καθώς, όμως, δεν είναι για χόρταση (βασικά, δεν χωνεύεται), λέω να το γυρίσω στη δημοτική. Ή, ακόμα καλύτερα, στο δημοτικό (τραγούδι):
Ορε κάτω στο Δα-, κάτω στο ΔαφνοπόταμοΜού 'ρθε χθες στο μυαλό, όταν άκουσα τα «ευχάριστα», το άσμα αυτό το ηπειρώτικο. Αχ βρε νουνέ, με τα πρωτοπαλίκαρά σου, την έδωσες τελικά την ευχή σου. Ξύπνησε μέσα μου η Ελληνίδα νοικοκυρά, ο παθητικά απογοητευμένος Ελληνας, ο μικρομεσαίος, ο συνταξιούχος, ο διαπλεκόμενος που ζει ανάμεσά μας (ενίοτε και μέσα μας), ο εργαζόμενος που θα έχανε τη δουλειά του (πόσοι και πόσοι μεγαλοσχήμονες δεν στάθηκαν στο πλευρό του μόλις φάνηκε πως χάνουν τα κεκτημένα τους)... και έβγαλα αναστεναγμό ανακούφισης.
άιντε ν' εκεί κάθο-, ορέ ν' εκεί κάθονται οι άρχοντες
Ορε ν' εκεί κάθο-, ν' εκεί κάθονται οι άρχοντες
άιντε ν' εκεί κάθε-, ν' εκεί κάθεται ο κυρ νονός (!)
Ορε ν' εκεί κάθε-, εκεί κάθεται ο κυρ νονός
άιντε με χίλια πα-, με χίλια παλικάρια
Ορε με χίλια πα-, με χίλια παλικάρια του
όρε νουνέ για δώ'-, για δώσε την ευχή
Επιτέλους, οι ξανθιές της TV, που αδυνάτισαν από την αγωνία, θα διαφημίζουν ανεμπόδιστα τα αγαθά που πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσω για να γίνω ευτυχισμένη, οι τρεσα-ρισμένες των πρωινάδικων θα συνεχίσουν να ορίζουν τη σκέψη μου, οι καταφανώς έγκριτοι δημοσιογράφοι (που ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν κάνουν όσα τους λένε οι ιδιοκτήτες τους -γιατί περί ιδιοκτητών πρόκειται και ουχί εργοδοτών) θα μπορούν ελεύθερα να καθορίζουν το μέλλον μου (την ψήφο μου, την άποψή μου, τα τούτα και τα κείνα μου, τα όλα μου τελοσπάντων). Με τη βούλα της Δικαιοσύνης.
Αφού, λοιπόν, μία μία οι λαχτάρες που μας έχει ανάψει η κυβέρνηση αρχίζουν να σιγοσβήνουν -μα να θέλει να τα βάλει με τη διαπλοκή! -, αφού λοιπόν ξαλάφρωσα και ο κόσμος ξαναγύρισε εκεί που ήταν με δόξα (που αυτοί έχουν) και τιμή (που εμείς πληρώνουμε), ήρθε ακόμη μια χαρά να αναστατώσει την καρδιά μου την καημένη, που βαστά και δεν ραγίζει.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η καλή μας Κομισιόν), αν και το είχε αποφασίσει, τελικά το ξε-αποφάσισε (ό,τι, δηλαδή, έκανε και το ΣτΕ, που έκρινε αντισυνταγματική την παρούσα κατάσταση που άλλαζε την προηγούμενη, την οποία είχε κρίνει... αντισυνταγματική). Ποιο;
Το να εφαρμόσει τα όσα είχε σχεδιάσει για να περιοριστεί μια κοινή, πλην όμως καρκινογόνος και τερατογόνος (!) ουσία, που εμπεριέχεται σε πολλά αμυλούχα τρόφιμα (πατατάκια, φρυγανιές, κριτσινάκια, ακόμη και βρεφικές -ούτε καν παιδικές- τροφές) που τηγανίζονται σε υψηλές θερμοκρασίες. Γιατί; Μα γιατί «παραπονέθηκε» μια ένωση της βιομηχανίας τροφίμων.
Συναντήθηκαν οι της Κομισιόν με τη βιομηχανική ένωση «Food Drink Europe» (που θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως «τρωγοπίνω την Ευρώπη») και πείστηκαν πως ήταν πολύ μεγάλο το κόστος για τις τροφοβιομηχανίες το ν' αλλάξουν τις μεθόδους παραγωγής τους. Οπότε: ρίξτε καρκίνο στον λαό - σώστε τα οικονομικά συμφέροντα των βιομηχάνων.
Και μετά λένε, δεν είμαστε Ευρώπη. Απολύτως σε συντεταγμένη γραμμή με την «ευρωπαϊκή» νοοτροπία είμαστε. Οι δύο αυτές πρόσφατες (με διαφορά μιας μέρας) αποφάσεις, Κομισιόν και ΣτΕ, το αποδεικνύουν περίτρανα. (Πάντως η κυβέρνηση είναι ακόμη εδώ, προς δυσαρέσκεια πολλών, και οι αγώνες της κοινωνίας των πολιτών συνεχίζονται. Οπότε μπορούν να... ανησυχούν με την ησυχία τους). πηγη εφ. Συντακτων
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου