Από την εξάρτηση στο καθεστώς της αποικίας…
Ενώ
η προεκλογική περίοδος κυλά χωρίς ενδιαφέρον, συντελούνται διεργασίες
που αφορούν την ποιότητα του καθεστώτος αλλά και γεωπολιτικές εξελίξεις
που αποκρύβονται εντέχνως. Εξελίξεις δραματικές που θα συνταράξουν τη
χώρα, οι οποίες, αν συνυπολογίσουμε και τον γενικευμένο
αποπροσανατολισμό μόνο σε βάρος του λαού και του τόπου μπορούν να
αποβούν....Ο κ. Φερβέι και το προτεκτοράτο Ελλάς
Το 3ο μνημόνιο δεν αποτελεί μια απλή συνέχεια των προηγούμενων. Αποτελεί εμβάθυνση ενός ειδικού καθεστώτος, που εγκαθιδρύει νεο-αποικιοκρατικούς όρους όχι μόνο στην οικονομία, αλλά συνολικά στο πολιτικό σύστημα. Η τρόικα δεν αποσύρθηκε αφού είναι παρούσα υπό τετραμερή σύσταση, ο ρόλος που είχε ο κ. Ράιχενμπαχ ως συντονιστής των ομάδων της task force αναβαθμίστηκε αφού αφίχθη ήδη στην Αθήνα ο υπερ-πρωθυπουργός ελεγκτής και εφαρμοστής των τελεσιγράφων που προβλέπει την πλήρη παράδοση της χώρας στην ευρωκρατική επιτροπεία.
Το όνομα αυτού Μάρτιν Φερβέι, Ολλανδός στην καταγωγή, και όπως αναφέρει η εφημερίδα Αγορά (5/9/15), όποια κι αν είναι «η νέα κυβέρνηση θα τεθεί υπό την αυστηρή επιτροπεία των Βρυξελλών. Ο κ. Φερβέϊ θα συγγράφει ουσιαστικά τα νομοσχέδια για όλους τους τομείς δράσης, από τη φορολογία εισοδήματος και την αγορά εργασίας έως την ιατροφαρμακευτική πολιτική και το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας». Μάλιστα ο Σλοβάκος πρωθυπουργός, αναφερόμενος στο τι οικοδομείται στην Ελλάδα, το παραδέχεται ανοικτά: «Ε, ναι, φτιάξαμε ένα προτεκτοράτο. Πού βλέπετε το κακό;»
Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να αντιληφθούμε ότι η λαϊκή και εθνική κυριαρχία συρρικνώνονται όλο και περισσότερο, ενώ η ευθυγράμμιση προς ό,τι επιβάλλει η Δύση αποτελεί την κατάληξη διαδικασιών αλλά και επιλογών που γίνονται σε εθελόδουλο πνεύμα.
«Χώρος» χωρίς σύνορα;
Υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, υπάρχουν σύνορα ή είμαστε απλά «χώρος» χωρίς σύνορα; Η φράση του Αλ. Τσίπρα ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα κι επομένως δεν μπορεί να υπάρξει προστασία από τα μεταναστευτικά ρεύματα, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό μεγάλες αντιδράσεις οι οποίες στη συνέχεια σκεπάστηκαν από τον αχό του περίφημου debate. Όταν όμως ο μέχρι χθες πρωθυπουργός κάνει μια τέτοια δήλωση, ανάλογη η και χειρότερη από το «μηδέν εις το πηλίκιον» του ΓΑΠ, τότε μόνο να παγώνεις μπορείς απέναντι στην ελαφρότητα και την ασχετοσύνη που επιδεικνύει.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Σήμερα πλέον ο κ. Τσίπρας δεν αισθάνεται την ανάγκη να φυλάγεται, να μην αναφέρεται σε ό,τι του γράφουν και του εισηγούνται διάφοροι ή στο να δημοσιοποιεί τα θέματα που συζητά με φίλους του. «Πώς να φυλάξεις τα θαλάσσια σύνορα, θα περάσουν οι πρόσφυγες» Το ακούς, το διαβάζεις στα non paper, το αναφέρεις σε μια συζήτηση. Χαλαρά και χωρίς ενοχές. Δεν φυλάγεται γιατί νιώθει ότι έχει ξεφορτωθεί τα ενοχλητικά βαρίδια και αισθάνεται πλέον άνετος.
Βέβαια γνωρίζει καλά ο τ. Πρωθυπουργός ότι υπάρχουν και θαλάσσια σύνορα και δίκαιο της θάλασσας και παραβιάσεις και απειλές και «υποδείξεις» για το μέχρι πού εκτείνεται η ελληνική κυριαρχία… Γνωρίζει πως οι ΗΠΑ θέτουν ζήτημα 25ου μεσημβρινού και συνεκμετάλλευσης μαζί με την Τουρκία του Αιγαίου, υπό την κηδεμονία τους. Γνωρίζει ότι υπαγορεύουν να μη γίνει τίποτα που να ενοχλεί την Τουρκία στο Αιγαίο, πως αντιτίθενται στη χάραξη ΑΟΖ, πως δεν θέλουν δημοσίευση χαρτών και οριοθετήσεων. Γνωρίζει καλά πως η Τουρκία δεν έχει αλλάξει θέση για το casus belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, όπως έχουμε κάθε δικαίωμα. Γνωρίζει πως η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τα σύνορα και ειδικά τα θαλάσσια και θεωρεί την περιοχή του Αιγαίου ως «γκρίζα ζώνη». Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι πολύ εύκολα, υπό το πρόσχημα αντιμετώπισης του μεταναστευτικού, η περιοχή ολόκληρη μπορεί να ανακηρυχτεί σε «γκρίζα ζώνη» υπό διεθνή κηδεμονία και ότι στα νησιά θα τεθεί ζήτημα εθνικής υπόστασης και κυριαρχίας.
Γνωρίζει καλά πως οι συζητήσεις και οι πιέσεις για ένα Σχέδιο Ανάν 2 στην Κύπρο προχωρούν με ταχύ ρυθμό και είναι ζήτημα χρόνου η προώθησή του. Η εγκατάλειψη της Κύπρου και η κατάλυση της κρατικής της υπόστασης θα οδηγήσει σε μια «συνομοσπονδία» αμφίβολης επιβίωσης και σε μια χωρίς δυσκολίες επέκταση της τουρκικής κηδεμονίας και κατοχής.
Γνωρίζει –και αν δεν το γνωρίζει τόσο το χειρότερο για το λαό και τη χώρα– ότι κυκλοφορούν θεωρίες και σχέδια για ρευστοποίηση των συνόρων, για «άνοιγμα» των συνόρων. Όπως κυκλοφορούν και δόγματα περιορισμένης κυριαρχίας και αφαίρεσης της κυριαρχίας που φτάνουν στους διαμελισμούς ή και τη διάλυση χωρών, ιδιαίτερα εκείνων που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποιημένη νεοφιλελεύθερη ισοπέδωση. Η κ. Ψαρούδα-Μπενάκη ως Πρόεδρος της Βουλής το είχε αναγγείλει, η Άννα Διαμαντοπούλου ήθελε την αγγλική ως επίσημη γλώσσα, ο ΓΑΠ είχε κάνει λόγο για ρευστά σύνορα. Δεν είναι λογικό να διατυπώνονται «τυχαία» τέτοιες… χαριτωμενιές και να μην αναλογιζόμαστε αν υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό πίσω από αυτές.
Πόσο «αστεία»;
Μα τι γίνεται στη γύρω περιοχή, ώστε να δικαιολογούνται τα «αστεία»; Στον βορρά, κοντινό ή και λίγο πιο μακρινό, τα σύννεφα του πολέμου και του φασισμού πυκνώνουν. Στην Ουκρανία ο πόλεμος είναι στην ημερήσια διάταξη, η περικύκλωση της Ρωσίας και η ένταση κλιμακώνεται αποτελώντας βασικό στόχο των πλέον σκληροπυρηνικών δυνάμεων των ΗΠΑ. Το να εμπλακούν στην κρίση και βαλκανικές περιοχές, δεν μπορεί να αποκλειστεί διόλου.
Ανατολικά, στην Τουρκία, 4 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται στα παράλια και διευκολύνονται να περάσουν στην Ελλάδα κι από εκεί ένα μέρος τους να προωθηθεί στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή στην Τουρκία είναι σε πλήρη εξέλιξη ένας πόλεμος ενάντια στον κουρδικό λαό, ολόκληρες περιοχές στο νοτιοανατολικό της τμήμα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ η εμπλοκή της στον πόλεμο της Συρίας είναι δεδομένη και κλιμακούμενη.
Ο πόλεμος εκεί κλιμακώνεται, η εμπλοκή της Ρωσίας γίνεται πιο ενεργή, βάζοντας διλήμματα και δυσκολίες σε χώρες όπως η Βουλγαρία και η Ελλάδα, για το αν μπορούν ή όχι να επιτρέψουν τη διέλευση αεροπλάνων με ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Συρία. Οι ΗΠΑ αρνήθηκαν κατηγορηματικά αυτήν τη δυνατότητα καταγγέλλοντας πως πρόκειται για ρωσικά όπλα και όχι για ανθρωπιστική βοήθεια. Η Βουλγαρία και η Ελλάδα συμμορφώθηκαν προς τις υποδείξεις. Άλλωστε, η Ελλάδα ψήφισε ξανά την παράταση των κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία για την ουκρανική κρίση…
Δεν αναφερόμαστε σε «κλασικές» διαφορές με γείτονες στα Βαλκάνια (πΓΔΜ, Αλβανία, ελληνοτουρκικές σχέσεις) αλλά στις ανοικτές εστίες πολέμου στη γύρω περιοχή. Η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ βρίσκονται υπό διάλυση και διαμελισμό, στην Τυνησία και την Αλγερία οργανώνεται μια επικίνδυνη κλιμάκωση που μπορεί να οδηγήσει σε εμφυλίους πολέμους. Η Χεζμπολάχ έχει εμπλακεί στον πόλεμο στη Συρία, ενώ και ο Λίβανος μπορεί να μπει εύκολα στον κατάλογο του χάους.
Όλα αυτά και άλλα (Ισραήλ, Ιράν, Παλαιστίνη, λοιπός αραβικός κόσμος κ.λπ.) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται μια αναβαθμισμένη γεωπολιτική οπτική και στάση, μια στρατηγική της χώρας που να δημιουργεί δεδομένα ειρήνης, καλής γειτονίας, ανεξαρτησίας, διεξόδου, να απομακρύνει όρους και προϋποθέσεις μιας μεγάλης εθνικής και κοινωνικής καταστροφής. Ο στόχος της ανεξαρτησίας και της κατάργησης του καθεστώτος της αποικίας θα πρέπει να είναι συμπληρωματικός κάθε αγώνα για την κατάργηση των μνημονίων και των αποτελεσμάτων τους.
Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να αγωνιζόμαστε ενάντια στα μνημόνια ή απλώς για να μετριάσουμε, να λειάνουμε τις συνέπειες των πολιτικών τους, αλλά για να ανατρέψουμε – εξαλείψουμε το καθεστώς αποικίας που επιβάλλουν στη χώρα μας. Και ο στόχος αυτός δεν είναι θέμα οικονομικού ή διεκδικητικού αγώνα, αλλά ενός καθολικού αγώνα διεξόδου της χώρας.
Δρόμος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου